همراه با امام حسین(ع)
جمع بین محبت و معصیت!
اگر امام حسین(علیه‌السلام) را براي خود و در ظرف خود بخواهيم، بين عشق او و گناه، مخالفت و معصيت، جمع مي‌کنيم؛ يعني همان “قُلُوبُ النَّاسِ مَعَكَ وَ أسْيَافُهُمْ عَلَيْك“. در اين صورت، هر گاه امام با خواست‌هاي ما موافق نباشد، به راحتي از محبت و عشق به او، منصرف مي‌شويم و او را در ظرفي پر از پيرايه‌هاي سود و زيان, هوي و نفس خود، قرار مي‌دهيم!
کشتی نجات انسانیت
نداي هل من ناصر حسين‌بن‌علي(علیه‌السلام) امروز هم در عالم هستي جاریست چرا که حسین(علیه‌السلام) برای یک هدف پایدار به نام دین قیام کرد. دين بستر ظهور انسان از قوه به فعل و از نقص به كمال است. همانگونه که طبيعت بستر رشد ما از نطفگي به علقگي، از نوزادي به نوجواني و از نوجواني به جواني است. فقط با دين است که ما مي‌توانيم از استعدادهای بالفعل وجودمان را ظهور دهيم. بنابراين اصل حركت حسين‌بن‌علي(علیه‌السلام) براي نجاتِ حقیقت دین و انسانیت است. مقامي كه حسين‌بن‌علي(علیه‌السلام) در آن حركت كرد، مقام و بستري بود كه تا قيامت انسان‌ها را در بُعد انسانيت رشد دهد و راهبري كند و از این روست که ایشان كشتي نجات و مصباح هدايت می‌باشند.